Sake od wieków pełni niezwykle istotną rolę w japońskich ceremoniach religijnych, świętach i wydarzeniach społecznych.
– Sake uważane jest za dar boski” oraz „hołd dla wiedzy i umiejętności rzemieślniczych, sięgających niemal tysiąc lat wstecz – mówi Kano Takehiro, ambasador Japonii przy UNESCO.
Japoński trunek nie tylko jest częścią codziennych rytuałów, ale również pojawia się w klasycznej literaturze, jak w „Opowieści o księciu Genji” z XI wieku.
Sake w nowoczesnym świecie
Współczesne wyzwania, przed którymi stoi sake, obejmują konkurencję z innymi napojami alkoholowymi, jak piwo, które zdobywa popularność wśród młodszych Japończyków. Wpisanie sake na listę UNESCO to także próba przywrócenia jego dawnej świetności jako głównego trunku w Japonii.
Producentom zależy również na zwiększeniu eksportu na rynki międzynarodowe, gdzie sake zdobywa coraz większe uznanie, zwłaszcza w USA i Chinach. Wartość eksportu do tych krajów wynosi już ponad 265 milionów dolarów rocznie.
Tradycyjny proces produkcji
Sake powstaje w wyniku naturalnej fermentacji ryżu, wody, drożdży i koji – specjalnej pleśni ryżowej. Proces produkcji obejmuje gotowanie ryżu na parze, fermentację, mieszanie oraz prasowanie, co trwa około dwóch miesięcy.
Co istotne, aby napój mógł nosić nazwę „japońskie sake”, ryż używany w produkcji musi pochodzić z Japonii.
Nie tylko sake trafiło na listę UNESCO
Podczas tego samego spotkania na listę UNESCO trafiły również inne tradycje kulinarne, które odzwierciedlają bogactwo kulturowe różnych regionów świata.
Wyróżniono również:
- brazylijski biały ser,
- karaibski chleb z manioku,
- palestyńskie mydło z oliwy z oliwek.
Każdy z tych produktów ma głębokie korzenie w lokalnych tradycjach i społecznościach, które przez pokolenia przekazywały wiedzę i umiejętności potrzebne do ich wytwarzania.
